کد مطلب:33780 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:97

البته آدمیان همیشه باید خود را به «صبر» توصیه كنند و همیشه باید به لحاظ اجتماعی توجه داشته باشند كه هرگز نمی توانند خود را در حصار امن بپندارند و مدعی شوند كه از این پس هر آنچه از كوزه ی وجودشان بیرون می تراود آب پاكیزه و خوشگوار است و دیگر دعوت به صبر بی جا شده است. تا حیات جمعی آدمیان برقرار است و تا آدمیان در این جهان زیست می كنند، همیشه امكان كجروی و ناپاكی هست به همین دلیل است كه همگان مكلفیم یكدیگر را به حق و صبر توصیه كنیم و از یكدیگر بخواهیم كه در تصحیح كجروی هایمان بكوشیم و بد خواهی هایمان را متذكر شویم. این جهان مرتبه ای از مراتب دوزخ است و آدمیان باید رفته رفته در این كوره بجوشند تا پاكیزه تر و پخته تر شوند. لذا در این جهان هرگز نمی توان و نمی باید توصیه ی به حق و توصیه ی به صبر را از دست فرو نهاد. هیچ كس از این دو امر گرانمایه مستغنی نیست.

اما به لحاظ نظری می توان گفت كه وقتی بهشت انسان قائم شود (چه در عالم آخرت و چه در نفس كسی در همین دنیا)، توصیه ی به صبر دیگر موضوعیت نخواهد داشت. انسان وقتی كه شیطان خود را، به تعبیر روایات، مسلمان و تسلیم كند، دیگر مقهور وی نخواهد بود و لذا هر چه از چشمه ی ضمیرش بجوشد نیكو و زلال خواهد بود. ولی همین بهشت نهایی را در سایه صبر و مجاهدت نخستین بدست آورده است.

[صفحه 343]

صفحه 343.